umarım yoksundur

    Bugün yine herşey seni anımsattı bana. Günden güne büyüyen aşkın yakıyor beni aslında. Ben seni çok sevdim peki bu senin ne kadar umrunda? Ne kadar çok tartışılası bir konu da olsa. Es geçiyorum beni sevemediğini ve döküyorum içimden her bir geleni...
    Bir gece yıldızlı bir gökyüzü altında gezerken seni arıyorum zifiri karanlıkta. Zifiri karanlık boğuyor beni,nefes alışımı zorlaştırıyor. Görüş alanımı daraltıyor. Gökyüzünden bir yıldıza bakıyorum. Ani bir parıldayış seni hatırlatıyor. Siman düşüyor buruk gönlüme. Kalbim daralıyor,sen geliyorsun,iniyorsun gökyüzünden. Gözümde canlanıyor sıcak gülüşün. Nefes alışını bile hissedecek kadar o kadar gerçekçi. Hüzün düşüyor seni hayal ettiğim parlak gökyüzüne. Birer birer kararıyor yıldızlar,birer birer sönüyor sanki. Gözümün önünden kayboluyor karartın. Gölge iken tamamen silikleşiyor sıcak gülüşün. Ant içmiş gibi gökyüzü de seni bana göstermemek için. Karanlık çöküyor birden gözlerimin ta dibine kadar. Dünyam zifiri karanlıklaşıyor. Sende yoksun karanlığıma düşen hayıflanlamalarıma. Çöküyorum dizlerimin üstüne. Ellerim saçlarıma dolanıyor. Hafif bir rüzgar yakıyor gözlerimi. Ve bir gözyaşı düşüyor sonunda. Yavaş yavaş dökülen gözyaşlarının yerini çığlıklar kaplıyor. Sanki dağlar yıkılıyor.
   Karanlık bir gecenin ardından yağmurlu birgün karşılıyordur umarım seni. Dün gece yaşıyorken sen içimde bugün yoksundur sanırım düşlerimde !

Son nefesim olur ancak senden gidişim !

 

  Bugün günlerden sen...
 ve ben seni çok özledim.
Yine her nefesimde sen, yine her yaşamı hissedişimde sen.
Üzerinden geçen bir bulut belki de benden geliyordur sana, bir 'merhaba' de o güzel bakışlarınla.
Anlam veremedim sensiz yaşamaya. Gökyüzü benle konuşur, gece küserdi her bir adımımda.

Karanlık çöker binbir umutla senli hayallerime. Soluk soluğa kalır seni anan sesim. Son nefesim olur ancak senden gidişim !

kimbilir belki, beş para etmeyecek bir gün

Yokluğun yarattı şimdi gördüğün beni.

Hesapsız üç noktalar döndü cümlelerimin sonuna. Sen diyip sustuğum anılarımı anımsatan her bir şeye. Beş para etmez giderken sana yol olan kaldırımlar. Değersiz artık gölgesinde yürüdüğün ağaçlar.

Ben yaşadıkça hüznümü,anımsattıkça seni bana,her ne olsa da.Güneş doğduysa bensiz üstüne bir kere,ölmüşsündür,yaşamıyorsundur,artık yoksundur demektir. Sesimi duyduysan sonrasında,sensiz yaşamaya alışmışımdır nasıl olsa. Gelmen bir fayda etmez sensiz güneş görmüşse yüreğim. Hislerim sen değilsindir,nefesim sen değilsindir. Yalnız bana ait olmuş artık demektir.

Benden giderken,yol ettiğin kaldırım da yoldur,gölgesinde yürüdüğün de ağaçtır artık.

Sende Esen Rüzgar,Bir Başkaydı Bende

  Hasret rüzgarları eser,yaşayan kalbin her nefes alışında,her yaşayışında,her atışında. Yaşama eklenen her nefes biraz daha sevdirir aslında. Herhangi acı bir gidiş,acı bir serzeniş de olsa,gün geçtikçe hasret artar her sayfada,her satırda,her kalp atışında… Sevmek zordur esasında. Severken terk edip gitmek en zorudur. Her nefes alışında,her yaşayışında,kalbin her atışında biraz daha fazla aşık,biraz daha fazla hasret çeker bir kuytuda. Bazen sevmek kalp acıtır,yüreğin parçalanır…
Parçalanır,parçalanır ama hasret daha fazla artmıştır her adımda,bu sevdaya daha da yürek dayanmamıştır.

Tek nefeste seni yazmaktı,seni anımsamaktı,bir gülüşüne dünyaları verip yürek parçalamaktı. İşte ‘yaşamak sensin’ demekti aşk tek satırda,tek cümlede,her nefeste,bir kalbin varoluşunda.

böyle bir vedaydı

Umutsuz,sessiz çığlıklar bürür korkuyla beraber tutkularımı.sen oluverir tutkularım,aşkım olur,nefretim,hüznüm olur.Herşeye rağmen her duyguda sen olur.Senden kopan bir cümle dahi kurulmaz sözcüklerimin dilinde.'Unuttum seni' diye bir yalan olmaz ! Kalbimin diplerine sıkışan sen oluverirsin,sonra büyürsün her tutkumla,her nefretimle,belki bir şarkıda,belki bir türküde,belki bir sözde cümlede,bir haykırışta,bir kahkahada,bir tebessümde,bir ağlayışda sen beliriverirsin mısralarımın en dip köşelerinde.

Hüznümde yaşar her bir kederlerim,anlık mutlu olmama sebep olur seni hatırlayışım.Gökyüzünden düşen her bir damla sen olursun sonra,gözlerime düşer bakışlarını anımsatırsın.Yanaklarıma üşüşür yağmur taneleri gülüşün düşer hüzün dolu yüreğimdeki hüznümün baş köşesine.Avuçlarıma düşer aniden,gökyüzü ağlar,anımsatır gidişini bana el sallarken bulurum kendimi,senin arkandan.

unutturamaz seni,benliğin bana

hala bilmez nasıl sevdiğimi...
sakin bir deniz sahilinde oturmuşken ayaklarımın dibine vuran dalgalarda,nasıl sevip gittiğini? anımsattın bana...sessiz çığlıklarımdı denizdeki dalgalar,sessiz ağlayışımdı gökyüzünden düşen damlalar...gidişine anlam veremedim belki...nasıl sevemeyişini bilemedim belki...sevmekten hiç vazgeçemedim,sineye çekip gidemedim...tutkularım,duygularım engeldi sahiplenmeye...gidişinden,sevemeyişinden sahiplenemedim belki ama aşkım benimsetmişti seni fazlasıyla bana...en sonunda gittin ya,buna gidiş,bırakıp terkediş denemezdi, asla...her şarkı seni anımsattı nasılsa,her gülüş seni hatırlattı hatta...sebeplerde aradım seni,sonuçlarda buldum yokluğunu...her ne kadar sevdiysem seni her şarkı sonunda bittin benden...her gülüşün ağlayışında terkettin,sevdiremedin yokluğunu benliğime...her neyse,sonunda seni bir gök gürleyişinde,sakin bir sahil kenarında,denizdeki dalgada,ufak bir tebessümde,bir damla gözyaşında,kelimelerin manasızlaştığı,anlamsızlaştığı her noktada,hayatta ve sonsuzlukta hatırladım,sevdim,unutmadım ve hep seninleyim nasılsa...