Bırak, benliğim yansın nefret dolu ıssız gözlerinde. Hırçın bir rüzgar savursun kıvılcımlarımın ardından küllerimi. Gölgen dahi beni benden alırken, bana bakan gözlerin benliğimi götürür benden. Sarışın bir sonbahar hatırlatır seni. Yokluğun oturmuşken benle birlikte, bacası tüten sobanın önündeki minberde. Dilim suspus olur gözlerim gözlerinle konuşurken. Nefret bular,hiçbirşey ummayan duygu söner gözlerimin diplerine. Sen varsındır odanın her köşesinde, aslında sen hiç varolmamışsındır bu minberin üstünde. Gözlerim gözlerinle buluşmaz, ellerim ellerine kelepçe olmazken. Görmeye şahit olmadığım gölgende beni benden almıştır her nasılsa. Mevsimim sonbahar olsa sen yoksundur, kış olsa da yoksundur, bir yaz akşamı yine yoksundur. Ama hep sen varlığınla beni benden almışsındır. Bir sarışın sonbaharda, bir kış gününde, bir yaz akşamında hep seninleyim, varolmasanda.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder